Welkom op het Pelgrimspad

Posted on januari 6, 2014 by admin

Voor het volgen van het Pad…begin bij Begin…
en stap het volgende hoofdstuk in…

Posted in Welkom! | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – Lichaamstaal

Posted on juni 30, 2020 by TV en JJ

Zoals een goed verstaander maar een half woord nodig heeft, zo heeft de Bovenstebeste kabouter geen woord nodig om te verstaan hoe het er bij het elfje voor staat. Hij begrijpt dat er in de baardgraskapel een soort vacuüm van rust, stilte en Nu is ontstaan, waarin het elfje op serene wijze rondzweeft en waarin geen of vrijwel geen gedachten waarneembaar zijn. Wanneer ook het lichaam niet zeurt is dat toch de Hemel op aarde, zo kan hij toch niet nalaten te zeggen.

Het is zelfs nu het lichaam zeurt, de Hemel op aarde. 

Daar wil het kaboutertje ook wel eens even vertoeven. Zijn lijfje is weliswaar niet geheel virusvrij, ook al is hij redelijk op de been. Er darren toch kennelijk nog micro-organismen in het lichaam rond, die gevoelens van onwelzijn veroorzaken. Maar hoe kan het ook anders; de lichamen zijn net als de geest een onderdeel van een groter geheel en verkeren in symbiose daarmee. Ze zijn uit het totaal voortgekomen, werden en worden daaruit gevoed en keren er weer in terug. Dat is dan zoals het dan is, in ieder geval lijkt het zo, voorlopig dan. Aan alles komt een eind, zolang we geloven in de tijdelijke dingen en er waarde aan geven.

Kan er na deze kaboutertaal nog wat lichaamstaal gesproken worden of heeft Paulus even genoeg aan de taal die zijn lichaam spreekt? 

Iedere kabouter wil graag heel gemaakt worden! Dus steek maar van wal, Oceandreamer.

Paulus is benieuwd in hoeverre onharmonieuze zaken van het lichaam of anderszins het elfje toch nog moeite kosten? Of kan zij die nu volledig accepteren als niet meer dan ‘omstandigheden’? En brengen die dingen alleen wat zinloze gedachten die voorbijdrijven?

Goed, in het verlengde van de lichaamstaal van gisteren is hier het vervolg.

Er wordt gezegd: Als je wat aan het lichaam laat doen, geef je het waarde. Maar als je niets aan het lichaam laat doen, geef je het feitelijk evenveel waarde. Als je niets aan het lichaam laat doen, omdat je van mening bent dat je het daarmee waarde geeft, bevestig je alleen maar het feit dát het lichaam waarde heeft. Wel of geen waarde geven is dualiteit. Er is evenveel waarde als dat er geen waarde is. 

Door geen waarde te geven aan het lichaam bevestig je de waarde die het heeft. De waarde die aan het lichaam gegeven wordt is de waarde dat het lichaam geen waarde heeft. Door de waarde die gegeven wordt aan het feit dat het lichaam geen waarde heeft, geef je daardoor het lichaam juist waarde. 

Wie geeft het lichaam waarde? Wie geeft het lichaam geen waarde? Het gaat er niet om of het lichaam wel of geen waarde gegeven wordt. 

Bewustzijn is onpersoonlijk en houdt zich niet bezig met de dualiteit van wel of geen waarde geven. Bewustzijn is en laat het zijn zoals het is. Het identificeert zich er niet mee. Als er geen identificatie is, maakt het niet uit wat er met het lichaam gebeurt en of er wel of niet iets aan of mee gebeurt. 

Het lichaam vertoont een mankement. Er kan gekozen worden het te laten verhelpen. Oké, gaat het lichaam zonder mankement verder. Er kan gekozen worden het niet te laten verhelpen. Oké, gaat het lichaam met mankement verder. Maakt het voor het bewustzijn iets uit? Bewustzijn maakt geen onderscheid. Bewustzijn Is. 

Er wordt gezegd: Het lichaam bestaat niet, het is een illusie. Maar het lichaam bestaat wel, het lichaam bestaat als illusie. Illusie bestaat als illusie. De Werkelijkheid wil zichzelf ervaren en dat kan alleen via het tegendeel, de illusie. De schijnbare werkelijkheid geeft de enige mogelijkheid de Werkelijkheid te ervaren. De Werkelijkheid ervaart zichzelf als Werkelijkheid. 

Maakt het voor het Bewustzijn iets uit of het Bewustzijn zichzelf uitdrukt en ervaart via een illusie waaraan een mankement wel of niet verholpen wordt? 

Geen ‘waarde’ geven aan het lichaam betekent dat wat er ook gebeurt en wat je ook laat gebeuren het geen invloed heeft op wie jij bent, op het Zelf dat ervaren wordt. ‘Blijf in Mij’. Daarbinnen kun je alles laten gebeuren. 

Geliefd Beekje, dit was Live Stream TV. Misschien klinkt dit alles waarde-vol of waarde-loos. Om niet in herhaling te vallen, is hierover in het TV-programma het laatste woord gesproken.

≈

Maar het beekje laat niet geheel gedachteloos toch nog wat woorden voorbijdrijven.

Ik heb de ‘lichaamstaal’ gehoord. En ik weet niet wat er over te zeggen is. Het hele lichaam met zijn hoedanigheden is per ‘persoon’ uniek. Dat zegt al iets, en ik meen dat TV wel eens zei dat de ziel zich uitdrukt via het lichaam. En dat is volgens de Cursus ook zo, maar dat zit dieper dan waar de belichaamde mens zomaar bij kan komen. Hier in de wereld en in een lichaam lopen we vast in concepten, daarom heeft ook iedereen weer een iets andere mening.

Alleen het feit dat we een lichaam lijken te hebben zegt al genoeg; ‘er is iets aan de hand’. Maar op dit wereldse niveau zouden we in plaats van ‘waarde geven’, mogelijk beter kunnen spreken van identificatie of misschien nog beter van ‘focus’. En hiermee heeft Paulus zichzelf toegesproken.

≈

wordt vervolgd…tot NU…

Posted in 181 - Lichaamstaal | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – Dankbaarheid

Posted on juni 16, 2020 by TV en JJ

Zoals de dankbaarheid eerder in het beekje opwelde, zo komt op weg naar het paddenstoelenhuisje al mijmerend over het pelgrim-zijn het woordje ´dankbaar´ in de gedachten van Paulus. Het is een soort flashback, even het terug scrollen van de boekrol van de tijd. En wat is dankbaarheid? Ook dat is weer een concept, daar kun je niet omheen. Hij, als JJ, heeft daar zo ongeveer de definitie aangegeven dat bij wat er ook gebeurt, er geen enkel zweempje van afwijzing van de situatie is. Geen enkele gedachte dat het ietsje anders zou moeten zijn, en zelfs niet zou kunnen zijn. En dan bovendien een gedachte dat het wel zeer aangenaam is dat een dankgebed op zijn plaats is voor dit geweldige geschenk dat het Leven mij geeft. Om dat bij alles te hebben wat er gebeurt, wat zich manifesteert in het lichaam of in de directe omgeving, is wel heel bijzonder. Waarom naar de dokter gaan als alles Nu al een geschenk is? Waarom dat geschenk terugwerpen naar het Leven als ongewenst?

JJ kan dat momenteel nog niet beleven bij alles wat er op zijn pad komt. Soms zijn er toch zorgen op zijn pad, waardoor hij weliswaar niet geïrriteerd of teleurgesteld raakt, maar dankbaar…nee, niet in die zin dat een dankgebed op z’n plaats is. Maar mogelijk bedoelt M.E. met dankbaarheid gewoon ‘niet klagen, maar dragen’, het gebeurt zoals het gebeurt. ‘Gods wegen zijn ondoorgrondelijk’ of zoiets. En zoals gezegd is het niet uit te sluiten dat M.E. met zijn preken op een soort ‘instap niveau’ mikt. Daar waar het ego en dus de persoon nog zeer actief is, en een shock effect wel eens functioneel kan zijn. Het laatste woord zal er nog wel niet over gezegd zijn op de pelgrimsreis. En daarmee heeft hij geen woord teveel gezegd.

≈

De dankbaarheid waarmee de dagreis wordt besloten, blijft ook het TV beeld bepalen. De dankbaarheid die ze ook verwoord heeft in het nawoord van Verdwaald verlangen is altijd aanwezig. Ze leeft het leven in dankbaarheid. Alles gebeurt zoals het gebeurt en wordt geaccepteerd zoals het is. Gebeurtenissen in haar leven waarvan je zou kunnen zeggen: ‘Geef mijn portie maar aan Fikkie’, hebben haar daar een extra oefening in gegeven.

Betekenisvolle geestelijke ervaringen, in welke vorm dan ook, hebben haar doen inzien dat wat zich manifesteert in het lichaam niets verandert aan wie zij is. En wat er in het geval van een fysiek ongemak aan het lichaam gedaan wordt, verandert niets aan wie zij is. Daarom kan er gebeuren wat er gebeurt en wat er gebeuren kan laten worden. Daarmee wordt het lichaam geen waarde gegeven. Je voedt het lichaam iedere dag, geef je het daarmee waarde? Je reinigt je lichaam iedere dag, geef je het daarmee waarde? ‘Het voertuig’ wat het bewustzijn ten dienste staat wordt onderhouden. Er doet zich een mankementje voor, en als dat te verhelpen is…ja, waarom niet. Dus ja, waarom naar een dokter gaan? Dat is ook niet anders dan dankbaar gebruik maken van een mogelijkheid. Het kan helpen en als dat niet zo is, dan is dat niet zo. Het is zoals het is. Zoals gezegd, ‘Niet klagen, maar dragen’.

Nu deze woorden het TV-scherm vullen, waarover ook het laatste woord nog niet gezegd zal zijn, wordt de medepelgrim bedankt voor de buitengewoon onderhoudende pelgrimspraat. En klinkt er een welterusten voor Paulus die zich straks onder de stippen een poosje ‘slapende’ zal houden.

2015-08-13 17.09.32Het elfje is na het vertrek van haar pilgrim brother in een weldadige stilte gevallen. Er is niets, er komt niets en er gebeurt ook niets. Ze zit waar ze zit. En op het TV scherm verschijnt het beeld dat laat zien hoe ze zich voelt. In de ‘stilte’ van dit beeld is Alles hoorbaar.

Met een woordeloze groet van het elfje die door de kabouter vast en zeker stilletjes verstaan wordt.

≈

wordt vervolgd…tot NU…

Posted in 180 - Dankbaarheid | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – Het Leven in en na dit leven

Posted on mei 31, 2020 by TV en JJ

Aken augustus 2013 062

Nog voor het kraaien van de haan verbleken de sterren in het eerste ochtendgloren. De nieuwe pelgrimsdag begint in alle vroegte als Paulus onder de stippen vandaan komt, het beekje erop los gaat stromen en JJ zich op de hoogte gaat stellen van het TV programma van vandaag. Of is het nog te vroeg? Heeft het elfje haar vleugeltjes nog niet uitgevouwen?

Maar TV11 kent het tijdstip ‘erg vroeg’ niet. En ook in dit geval is het tijdstip niet te vroeg en niet te laat. Zoals de pelgrims inderdaad weten en stilstaan bij hoe het universum werkt, zo staat de tijd die niet bestaat als het ware ook stil en is het altijd de juiste tijd. Niets gebeurt zomaar, alles moet zo zijn, iedere stap wordt geleid. Het is toch geweldig om te ervaren hoe perfect alles in elkaar zit om in dit geval het Vissertje uitzicht op van Beek te geven. Het wordt ervaren als een verrassend mooie creatie die liefdevol glimlachend aanschouwd wordt.

Daartoe aangemoedigd gaat JJ even terug in de tijd die niet bestaat toen de bijnadoodervaring ter sprake kwam en TV vertelde dat ze vele boeken over dit onderwerp gelezen had. Zelf heeft hij op dit moment het boek Na dit leven van Eben Alexander als verantwoorde bedlectuur. Deze neurochirurg verhaalt over zijn reis naar het hiernamaals. Heeft TV dit boek ook in beeld?

Ik heb het boek in beeld, maar tot op heden slechts hier en daar wat passages gelezen.

Nou Tetty, het is best boeiend. Het boek is voor een breed publiek geschreven, ook medici kunnen hun hart ophalen, figuurlijk natuurlijk, want het wemelt van de medische termen. Verder is het ook een prima familieroman, dus er zitten veel elementen in, maar het is heel goed leesbaar. Voor JJ ligt de focus natuurlijk vooral op de ervaringen tijdens het coma. En wat opvalt is dat E.A. zelf aangeeft dat hij verder gegaan is dan alle andere BDE’s die beschreven zijn.

Dat is een aanname van E.A. Dan heeft hij niet alle beschreven BDE’s gelezen.

Hij was ‘in God’ opgegaan en omgekeerd.

Er is mij sowieso een boek bekend waarin dit ook verwoord wordt. Wie oren heeft, die hore. 

De verklaring zijnerzijds is dat zijn lichaam, zijn hersenen, dusdanig gestopt was met functioneren dat alle filters van waarneming waren weggevallen. Hij had ook, in tegenstelling tot alle andere mensen die hun BDE beschreven hebben, tijdens de ervaringen geen enkele herinnering meer aan zijn persoon hier op aarde. Dat was de crux.

Ook dat is een aanname. Nogmaals, E.A. heeft niet alle beschreven BDE’s gelezen. Maar ga verder. 

Dan denk je natuurlijk direct aan de Cursus en andere verlichtingswegen zoals die van M.E. De persoon staat in de weg, het ontpersoonlijken en entwerden is vereist. En een grote component daarvan is het lichaam, want daaraan is het hele verhaal van de persoon opgehangen. Het gaat er ook niet om, bij ziekte bijvoorbeeld, hoeveel waarde er aan het lichaam gegeven wordt, zo van: ik heb of ben een lichaam maar ik geef er geen waarde aan. Nee, het überhaupt menen dat het lichaam er is, betekent dan al dat er op een onbewust niveau waarde aan gegeven wordt, anders zou die waarneming er niet zijn. Dat geldt voor alle waanideeën.

Daarover gesproken komen er gedachten over het contact met anderen. Voor JJ is dat de optimale oefening om te zien welke jantjes zich manifesteren. Is er liefde te voelen voor die ander? Of enige weerstand? En op welke manier? Alleen zijn met je gedachten en zonder prikkels van andere mensen kan soms al moeilijk genoeg zijn om die gedachten te zien en tot stilte te krijgen. Maar in contact met anderen, dat is andere koek. Dat heeft zin, vooral als je er geen zin in hebt. Het is dan zaak op Jerfaas te concentreren en niet meegesleept te worden in de ego-stroom van denken.

Het is al eerder genoemd, maar blijf niet in het denken hangen, blijf je niet richten op de jantjes en op welke gedachten er voorbij komen. Door te blijven kijken naar welke jantjes zich laten zien, bevestig je de werkelijkheid-waarde ervan. De vraag is: Heb je gedachten of hebben gedachten jou? Omarm het, denk met je hart. Dus mocht die maalstroom van gedachten weer opduiken… 

DSC_0026Laat je er niet in meezuigen, maar kijk er van een afstand naar. Als jij niet in die maalstroom van gedachten duikt, word je er ook niet in meegezogen. Je bent niet die maalstroom van gedachten, je bent dat wat het gadeslaat. Innerlijke vrede is geen kwestie van geen gedachten meer hebben, maar vrede hebben met wat is. 

Nu nog even terug naar het boek Na dit leven. Hierin beschrijft E.A. ook wat hij allemaal heeft gezien.

Ja, we hebben al eerder ‘gezien’ dat, buiten het moment van opgaan in God, in wat zich verder afspeelt tijdens de BDE er altijd nog degene is die waarneemt en datgene wat waargenomen wordt. Dus er is dualiteit.(102-Elf-en-nieuws) De pelgrim weet dat wat je allemaal ziet je dat ook bent maar dat het zich nog afspeelt in het gebied boven de taille van de zandloper. Als er voorbij gegaan wordt aan datgene wat aan ‘gene zijde’ gezien en beleefd wordt, is Het Leven ‘na dit leven’ niets anders dan Het Leven ‘in dit leven’.  

Want bij ‘Na dit leven’ vraag je je af: Welk leven? De titel verwijst vanuit een materieel denken naar iets na dit leven. De in zijn algemeenheid veelgehoorde opmerking: ‘Er is leven na de dood’ klopt niet. Want de dood bestaat niet. De pelgrim weet dat de dood slechts de gedachte is dat je gescheiden bent van je Schepper, zoals de Cursus bijvoorbeeld in les 167 zegt. De opmerking ‘Er is leven na dit leven’, klopt eveneens niet. Ook hierin klinkt het alsof er een ‘dit leven’ en een ‘na dit leven’ is. Het zegt nog niks over leven in dit leven. De pelgrim weet dat er één leven is.

We delen één leven met elkaar, omdat we één Bron hebben, een Bron van waaruit volmaaktheid tot ons komt en altijd in elke heilige denkgeest verblijft die Hij volmaakt geschapen heeft. (CIW 167) 

Wij zijn Eén in Al(les). Er is Eén Leven. Er is Leven. De essentie waar we naar op weg zijn, die wij als het ware via het pelgrimspad blootleggen. Zoals bekend is het moeilijk om dingen goed onder woorden te brengen. Het gaan van de pelgrimsweg maakt dat ik een aantal dingen nu anders verwoord dan ik eerder zou hebben gedaan. Het toepassen van de religieuze denkwijze maakt dat dingen zuiverder verwoord worden en zodoende meer de essentie raken.

Niet alleen de essentie zoals ik het ervaren heb, maar ik merk ook dat het de ervaring nu als het ware dichterbij brengt, doordat ik het zuiverder verwoord. Dit betekent geenszins kritiek of enig oordeel over de ervaring/beleving van Eben Alexander of de wijze waarop hij of wie dan ook het verwoordt. Daar wil ik verder vanaf blijven. Veel mensen kunnen hier iets aan hebben, kunnen erdoor geraakt worden of wat dan ook. Zoals ik mijn ervaring zelf ook vele malen voor groepen mensen verteld heb. Dus in wat ik nu noem probeer ik alleen voor mijzelf de dingen in zoals ik het ervaar zuiver weer te geven, omdat ik voel dat het meer en meer raakt aan het ervaren NU op het pelgrimspad. 

≈

wordt vervolgd…tot NU…

Posted in 179 - Het Leven in en na dit leven | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – Alles over Niets

Posted on mei 11, 2020 by TV en JJ

Nu de stellingen op de deur aan stelligheid niets te wensen overlaten hoort TV JJ verder dwalen door de non-dualiteit. Hij ontdekt dat er een Nederlandse film is gemaakt die op dvd verkocht wordt, samen met een boek en een dvd met interviews van medewerkenden die ook Advaita leraar of lerares zijn. Dat samen getiteld: ‘Alles over Niets’. Het komt voort uit de toch wel uitgebreide Nederlandse ‘non-dualiteits scene’, die zoals eerder aangegeven grote sympathie heeft van JJ.

Van al die ‘leraren’ vertelt iedereen eigenlijk hetzelfde maar dan met andere woorden, de klemtonen liggen ook weer iets verschoven. Het leven van de zogenaamde mens krijgt meer of minder aandacht ten opzichte van datgene waar het boek eigenlijk over gaat; de non-dualiteit. En soms komen er woorden voorbij die toch even blijven hangen, zoals bijvoorbeeld: dat taal gebaseerd is op afscheiding en er ook vol van staat. Dat taal steeds weer verwijst naar losstaande dingen, terwijl de Advaita en andere leringen benadrukt dat er geen losstaande dingen zijn. De Cursus zegt het ook steeds weer: ‘Er is een manier om alles anders te zien’.

Hoe zou het zijn als je praat en geen woorden van afscheiding gebruikt? Zijn er wel woorden van volmaakte eenheid? Want zelfs het woord ‘alles’ betekent alle dingen, en dingen zijn losstaande zaken. Is communicatie überhaupt mogelijk zonder die woorden van splijting? Maar je kunt eigenlijk alleen communiceren als er iemand anders is, maar dat is weer afscheiding. Zonder communiceren kun je alleen maar Zijn in Stilte.

En dan je gewaarwordingen. Het lijkt of je iets buiten je waarneemt, bijvoorbeeld een postduifje die ongeduldig zit te wachten. Maar zonder afscheiding is er geen duif. Ik kan me niet losmaken van die gewaarwording, dus die duif dat ben ik zelf. Er is dus geen grens tussen mij en de omgeving aan de buitenkant van het lichaam of tussen mij en zogenaamde gedachten die ergens in mij onstoffelijk voorbijkomen.

Zijn die plaatjes buiten mij en binnen mij allemaal onzin? Illusie? Maar buiten mij kan ik aanraken. Is dat zo? Want als dat lichaamsdeel nu ook niet bestaat, dan raak ik dus niets aan. Er is dan alleen een gedachte dat er iets aangeraakt wordt. En als er geen grens is tussen mij en iets anders, is er dan een grens mogelijk tussen binnen mij en buiten mij. Dan zou ik die grens zijn, want iets is binnen mij (gedachte) of buiten mij (ding). Nou, dit soort dingen gaan door het bolletje van Paulus heen.

Er gaat wel heel veel door het bolletje van Paulus heen. Maar ja, dat krijg je ervan als je alles over niets leest. Je kunt beter niets over niets lezen. Misschien gaat het elfje dat boek wel schrijven. ‘Niets over Niets’. Alles wat er over niets geschreven kan worden staat daar onbeschreven. Je leest wie je bent. Tabula rasa.

Heeft TV het genoemde boek ook gelezen en de dvd’s bekeken? Zo ja…was het Volledig Ja en Amen?

Een Ja en Amen voor wat betreft het inzicht in de non-dualiteit en een hulpmiddel om te begrijpen wat ervaren wordt. Met het boek ‘Alles over Niets’ heb je in een notendop alles over de non-dualiteit in de hand. Korte toegankelijke teksten, duidelijk, verhelderend omtrent het begrip non-dualiteit en in die zin geeft het veel inzicht. Maar het lijkt ook wel eens meer als een ietwat afstandelijke hoofd-zaak te klinken dan dat het ook klinkt als een gevoelsmatig verwarmende hart-zaak. Wat dat betreft ervaart TV dat Meester Eckhart, evenals Jezus, als non-duale leraar en spreker niet alleen het ‘begrijp’elijke hoofd maar ook het ‘wetende’ hart raakt en als zodanig dus hoofd en hart verbindend spreekt. Dit vanuit een diep doorleefde liefde voor en in Christus die we zijn.

Maar goed, al met al komt het Ja en Amen op wat er gelezen wordt in de eerste plaats door mijn BDE en de daarmee samenhangende non-duale ervaring waardoor het allemaal herkenbaar is. Na mijn BDE en daarover geschreven te hebben, heb ik tientallen boeken over BDE’s gelezen en ik kwam voortdurend hetzelfde tegen, soms zelfs in dezelfde bewoordingen. En zo wordt dat ook ervaren m.b.t. alles wat gezien en gelezen wordt omtrent non-dualiteit. Ik kan dingen van mijzelf teruglezen die ik ooit geschreven heb of gesproken heb met mijn co-auteur Maurice, waarvan ik denk: ja, dit kom ik nu ook allemaal in die non-duale literatuur tegen. Terwijl de term non-dualiteit of Advaita als zodanig toen niet in die mate in beeld kwam zoals nu het geval is met mijn medepelgrim. Maar ik realiseer mij dat het er al die tijd is geweest alhoewel het nu meer tot leven dan wel tot Leven lijkt te komen.

Het Ja en Amen op wat er in de non-dualiteits boeken gelezen wordt komt mede ook door alles wat er inmiddels in het TV en JJ programma al besproken en aan de orde is geweest. Waar het om gaat staat, vaak in alle eenvoud, ook beschreven op het Pad van de Pelgrims dat gegaan wordt. En dat het voor TV voelt dat alles meer tot Leven komt, komt omdat na de verlichtingservaring het op een bepaald niveau aanwezige ontwaakte besef dat deze wereld en het menszijn een illusie is, nu tot een volledig inzien en doorzien komt. Daardoor wordt het meer en meer tot een ervaren. Zoals de pelgrims ooit in het sprookjesbos tijdens het rondje Jan Jerfaas en Tetty zich verbonden hebben tot M.E.(Mobiele Eenheid)-pelgrim, zo ervaart TV dat zij letterlijk en figuurlijk als M.E. (Mobiele Eenheid)-pelgrim het Pad gaat van Zelf-bewustwording naar Zelf-realisatie, de éénwording met de Werkelijkheid.

 ≈

Na dit alles over Alles over Niets wenst Paulus het elfje het Elferbeste. Dankbaarheid welt in hem op en daarmee geeft het murmelende beekje zich over aan de rust en stilte van de vallende avond. Het donker van de nacht gaat de aarde bedekken. Het sprookjesbos slaapt, er is niets dat beweegt. Door het bladerdak zijn de eerste stralende sterren zichtbaar. Alsof het elfje op de grens van oud en nieuw staat, zo doet het vuurwerk van de geest de hemel kleuren met vele schitterende sprookjes. Maar even zo flitsend als ze de lucht ingaan, even zo flitsend spatten ze uit elkaar tot niets.

Terwijl het elfje dit alles aanschouwt, denkt ze aan Paulus die nu waarschijnlijk bij zijn paddenstoel naar eenzelfde soort schouwspel staat te kijken. Ze wenst hem in gedachten toe dat hij en het elfje met verwondering mogen kijken naar de sprookjes die hun reis hemels licht kleuren om uiteindelijk ook uiteen te spatten tot Niets.

Onder de sterren die lijken op de paddenstoel stippen waaronder Paulus zich ter ruste heeft gelegd, is het dagelijkse aftellen, beter gezegd optellen, begonnen. Het tellen van één naar twee eentjes. En dan bij de elfde stip…stoppen de gedachten, want ook het tellen zijn gedachten. Een heel kort moment van stilte…en kennelijk volgt dan niets. De rest van de nacht brengt hij uitgeteld onder de stippen door. Eindelijk staat het verstand er bij stil.

≈

wordt vervolgd…tot NU…

Posted in 178 - Alles over Niets | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – Stellingen op de deur

Posted on april 28, 2020 by TV en JJ

Voor dag en dauw, alsof de dag voorbij zal zijn voordat hij begonnen is, spoedt de kabouter zich vanuit het zuiden richting het noorden, waar het elfje in haar baardgrashuisje hem met rasse schreden naderbij ziet komen. Een groot vel papier wappert in zijn hand. Welke boodschap draagt hij vandaag met zich mee? Wat is het dat hij al zo vroeg voor het voetlicht wil brengen? Nog voordat de klop op de deur klinkt, heeft ze al opengedaan om haar licht bij hem op te steken.

Goedenmorgen Elfehart, Jerfaas en de jantjes wensen u een mooie dag toe waarin al uw wensen voor vandaag vervuld mogen worden.

Goedemorgen JJ, wat zowel het stoffelijke als het onstoffelijke betreft, wat heeft de flying pilgrim nog te wensen? Ze heeft alles al, ze is alles al, en door het lopen van het pelgrimspad zal dit een doorlopende ervaring worden en Zijn. Wat is daarop uw antwoord, dierbare medepelgrim. 

Aangezien zij die het Licht is het gehele universum is, zal zij zichZelf waar-schijn-lijk ook zien in datgene wat zij nu te horen krijgt.

Vanuit het Zuiden gaan de gedachten naar het Noorderlicht.

Moge zij stralen als de zon bij onbewolkte hemel.

Opdat haar warmte voor elkeen waarneembaar is,

en aan iedere horige het gevoel van vrijheid geve.

≈

En dat zij nu deze nieuwe dag zal binnenvliegen

voortgestuwd door wonderbaarlijke stromingen.

Op weg naar een waarheid als een sprookje,

als een Elfje naar het Licht.

Dat is prachtig gepoëet, JJ. Wat valt er verder nog toe te voegen aan dit schitterende uitgangspunt voor onze Noorderlichtreis? Zo te zien aan het volgeschreven blad papier in je hand heb je stellig nog wat te melden. 

Aangezien het Noorderlicht haar schijnsel met welgevallen heeft zien neerkomen op de wereld van een Cursus in Wonderen en andere non-duale ziens-wijze boeken, dwaalde ik vanmorgen vroeg weer even door mijn toch wel zeer geliefde ‘non-dualiteit’ materie en kwam ik de volgende teksten tegen.

Zie hier…de stellingen op de deur van de baardgraskapel. Zou je die nu willen horen en daarbij diep voelen of er, al is het maar bij een enkel regeltje, iets van weerstand of een ‘ja maar’ optreedt? Er zal toch wel een enkel tetje zijn die eventjes een vingertje opsteekt?

Luister…hier komen de nonduale stellingen:

Als alle illusies zijn verdwenen, 
blijft alleen de stilte over 
en dat is wie je bent.

Er is niemand die zich kan bevrijden van een illusie, want degene die meent zich van iets te kunnen bevrijden is de illusie zelf.

Spiritualiteit is weten dat je nooit iets gedaan hebt, nooit iets zult doen en niets kunt doen omdat alleen eenheid iets doet.

Doel van het ego is niet om de waarheid te weten, maar om zichzelf in stand te houden. 

De essentie van de illusie is denken dat jij en anderen iets doen of kunnen doen vanuit vrije wil. De essentie van spiritualiteit is weten dat dit niet waar is.  

Terwijl je datgene beleeft wat jij ‘je leven’ noemt bevindt je Ware Zelf zich buiten tijd en ruimte. 
Het is onkwetsbaar. 

Natuurlijk kan er niets anders zijn dan eenheid en eenheid is onkwetsbaar. Het idee dat er iets anders zou kunnen zijn is belachelijk. Het is slechts een klein raar idee waar we het beste om kunnen lachen. 

In werkelijkheid leef je niet in een wereld van stugge materie, maar leef je in een hemelse sfeer. Nu op dit moment.

Je bent te vergelijken met iemand die droomt, maar geen weet heeft van de echte wereld waar hij zich in bevindt.   

Wat zich in onze ervaring voordoet als vorm blijkt slechts leegte te zijn. Uit die leegte ontstaat door de waarneming van de zintuigen een wereld van vormen.

Je bezig houden met een ‘beter leven’ binnen tijd en ruimte lijkt op het schuiven van stoelen naar een andere plek. Op een fundamenteel niveau verandert er niets aan het bewustzijn.

Alles wat uitgaat van stappenplannen, van de gedachte dat er een ik is die wat dan ook zou kunnen doen valt te beschouwen als therapie. Daar is niks mis mee. Het kan zelfs erg nuttig zijn voor degene die prijs stelt op een beter functionerend ego, alleen het is geen spiritualiteit. 

Als individu ben je vergelijkbaar met een doodlopende straat. Je weet dat wat je ook doet, je levensverhaal zal eindigen in de dood. Er is geen beloning aan het einde, maar slechts de dood. Je bent letterlijk een doodlopende weg. 

Als eenheid ben je eeuwig. Je doet vormen verschijnen en verdwijnen. Door jou verschijnen tijd en ruimte. Er kan je niets gebeuren. Je bent nooit geboren dus kun je niet sterven. 

De stilte heeft geen begin en einde. Het is eeuwig en dus oneindig.

Mijn leven is van een oneindige kleinheid binnen de oneindige grootheid van stilte. 

Het geloof in een zelfstandige wil is ons opgedrongen. We hebben geen andere keuze gehad dan om te geloven in de vrije wil.

Alles positief interpreteren is net zo erg als alles negatief interpreteren. In beide gevallen gaat het om een interpretatie van de waarheid, niet om het leren kennen ervan. 

Temidden van een wirwar van gevoelens, gedachten en ideeën is er de windstilte die behalve leegte niets bevat. Het werkelijke jij is het niets.   

Jij bent de eeuwige stilte, niet de rommel erom heen. 

Non-dualistisch inzicht leidt niet tot een onverschillige houding, maar juist tot engagement. Je weet dat je eenheid bent. Dus de pijn van anderen is ook jouw pijn.    

De ervaring van verlichting kan je onmogelijk meer eenheid maken als dat je nu al bent. 

Jij bent. Het valt niet te ontkennen dat jij er bent. Dat ervaar je doorlopend. Dus moet jij eenheid zijn want er is niks anders dan dat. Alles wat is, is eenheid. Als jij er bent dan moet jij eenheid zijn.

≈

Elfehart heeft met belangstelling en op de voorgestelde wijze de stellingen op de deur van de baardgraskapel gelezen en er is geen enkel tetje die ook maar één vingertje heeft opgestoken. Elfehart kan slechts haar handen vouwen en Amen zeggen. Het enige waar nu twee vingers voor opgestoken worden is voor de welbekende V-groet.

≈

wordt vervolgd…tot NU…

Posted in 177 - Stellingen op de deur | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – De taal van het water

Posted on april 12, 2020 by TV en JJ

Begeleidt door de Ierse zegenbede gaan de pelgrims de weg van A naar L, van Angst naar Liefde. En de Jnani pelgrim spoort de Bhakti pelgrim aan met de woorden: Laten we onze pas versnellen en niet achterom zien, maar vooruit en omhoog.

Meteen welt vanuit het beekgebied de aloude psalm 121 omhoog.

’k Sla d’ogen naar ’t gebergte heen,

Vanwaar ik dag en nacht

Des Hoogsten bijstand wacht.

Mijn hulp is van den HEER alleen,

Die hemel, zee en aarde

Eerst schiep, en sinds bewaarde. 

Hoe vaak in vroeger tijden heeft JJ dit lied wel niet gehoord tijdens de wekelijkse kerkgang. Het brengt hem terug in de tijd bij de gedenkwaardige dag waarop hij op een zondag ter wereld kwam.

En de pelgrims stappen in het beeld dat vanuit het verleden nu te kijk wordt gezet door JJ.

≈

Op het moment dat te dien dage, kort na de oorlog, de straten in zijn geboorteplaats gevuld waren met overwegend zwart geklede kerkgangers die zich gebukt onder zonde en schuld ter kerke begaven…in die entourage werd het kindje geboren.

Terwijl de klokken luidden en hij hoogstwaarschijnlijk als een surfer op een geweldige golf vruchtwater het daglicht aanschouwde, wist hij al: ‘dit wordt een bijzonder leven’. Al dat water maakte hem een waterman, gaf hem de naam ‘van Beek’, en was kennelijk ook de oorzaak dat hij zo gemakkelijk al die zwemdiploma’s  haalde en later graag snorkelde in subtropische wateren.

En dan ook die hang naar de oceaan, hij werd ervoor geboren. Omdat hij bij zijn geboorte al vele zussen en broers aantrof, werd hij al snel ingewijd in de sprookjesverhalen met allerlei wezentjes die zich te land, ter zee en in de lucht plegen voort te bewegen. Dat komt dan zovele jaren later weer goed van pas, nu hij zelfs regelmatig een sprookjesbos betreedt. Ook kwamen al snel die andere sprookjesverhalen die in de Bijbel stonden, en de theatervoorstellingen die daarmee samenhingen werden twee keer per zondag opgevoerd in de kerk.

In die kerk werd hij dus ook gedoopt, daar was wederom het water. Dat alles is nu lang geleden, zoals hij ook geleden heeft onder het menszijn, net als miljarden anderen. Wat doet hij hier, waartoe is hij hier? Maar daar lijkt nu duidelijkheid in te komen, hij kwam hier om weer weg te gaan. Hij moest op reis, beter gezegd ‘op pad’, hij werd een pelgrim. Na vele jaren van lezen in avonturenboeken en reisgidsen, daalde in een windvlaag plotseling een elfje bij hem neer. En ze zei: come on…let’s go…en daar gingen ze… the sky is the limit…but heaven is unlimited!

2015-08-02 19.40.23≈

Ademloos heeft het elfje aan de oever van de beek geluisterd naar het geboorteverhaal van de ene water-lander. Voor haar is dit het moment om hem te vertellen wat ze onlangs beleefde toen ze haar geboortedag vierde in het Gentse, alwaar ze een kerk binnenfladdert. Of het nu komt doordat het beekje evenals het vissertje ooit ook in een kerk met water in aanraking is gekomen, maar halverwege de geestelijke rondgang komt het vissertje oog in oog te staan met de taal van het water. Het raakt haar. Ze voelt zich aangeraakt en als water-lander voelt ze de andere water-lander. Dit is waar de pelgrims naar op weg zijn.

Gent 2013 042De ene water-lander vindt de tekst een mooi geschenk op haar geboortedag en het Vrolijke Vissertje neemt het Vaste Voornemen het de andere water-lander te schenken voor zijn geboortedag. Nu de waterman op verheven wijze heeft beschreven dat hij geboren is voor de oceaan, zal dit geschenk vast en zeker niet in het water vallen. Met de wens van Elfehart tot Zelfhart: Hij Leve Hoog, Hij Leve Hoog, in de Liefde van de Vader.

Water is van levensbelang. Levend Water is van Eeuwigheidsbelang.

Het beekje kan dit volledig be-Amen. Het Levende Water wordt hen aangereikt waarin ze zullen ondergaan en opstaan. En hij kan de gedachte die door ‘hem’ heenstroomt niet onderdrukken dat de pelgrims hiermee een duik in de diepte nemen. JJ dankt de TV zieneres voor hetgeen hij vanmiddag mag zien… en horen. De water-landers varen op koers.

2015-08-02 16.24.20

Yaweh look now on me
Clouded the sky I see
Make my eyes crystal clear
Walk with me to the water

Yaweh You gave me love
Cradle this flame above
Rest Your hands upon my head
Lead me down to the water

Yaweh make me Your stream
Place me inside Your dream
Touch my mouth, softly call
Take me out to the water

(Give me Your hand
Give me Your Hand
Give me Your hand)

(Máire Brennan)

Terwijl de pelgrim in de grot hoopte dat de tijd nog even zou duren zodat hij de Kerst zou halen, zo lijkt hij inmiddels al op weg naar Pasen. Opstanding in het nieuwe leven. De al eerder genoemde Sneeuwwitje staat op uit haar glazen kistje. Het ontwaken tot de ware natuur is de opstanding. Zo bezien is op weg naar je ware natuur gaat via het Pad van de Pelgrims wel heel symbolisch in het licht van Hans en Grietje die hand in hand, van hart tot hart, als één ziel het pelgrimspad gaan.

De pelgrims geven elkaar een hand, ze zijn niet alleen, en vol vertrouwen gaan ze in het spoor van Jezus. Zoals de Liefde niemand is vergeten, zo is het elfje Paulus vandaag niet vergeten. Want, om met de woorden van Paulus te spreken: ‘met in de andere hand een andere hand keren zij aan de Ene Hand Huiswaarts’. Met duizend en één vragen zal het onderweg een onvergetelijke reis worden omdat het ENE antwoord in alles doorklinkt. En hoe het is en hoe het zal zijn….het elfje eindigt deze pelgrimsdag met de wijsheid van Heer Bommel: Het is alles hupsafladder. Daarmee wenst ze de kabouter toe dat hij een hemelhoge nacht mag beleven.

≈

wordt vervolgd…tot NU…

Posted in 176 - De taal van het water | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – Een Ierse Blessing

Posted on maart 25, 2020 by TV en JJ

De Elfel die vanaf haar verheven plek toekijkt, ziet hoe de zeer ‘wellecome’ kabouter het daglicht betreedt en zoals het een goed kabouter betaamt, stipt op de weliswaar niet bestaande tijd. Ze verwelkomt hem met een zonnige kus voor op zijn bolletje, zodat hij morgen zonnig de dag in kan gaan. Blij vooruitzicht dat hem streelt.

Zonnige kusTot zijn vreugde wordt het blij vooruitzicht nog extra bevestigd als hij zachtjes hoort zeggen: Goedendag, my beloved pilgrim brother, ik las dat het morgen tussen 9 en 11 graden wordt. Het lijkt mij de most fairy weersomstandigheid om elkaar weer te ontmoeten. 

Als er op dit moment gevraagd zou worden:

Hoe voelt het elfje zich?

dan is het antwoord:

Het elfje voelt zich top!

≈ 

Als er op dit moment gevraagd zou worden:

Waar staat het elfje?

dan is het antwoord:

Het elfje staat op één in de top elf!

≈ 

En dan is de vraag van het elfje aan Paulus die zoals bekend met stip op één staat:

Kom je morgen bij mij op één staan?

≈

En dan is het antwoord van Paulus aan het elfje:

De kabouter zal pogen de top te beklimmen.

Maar op één staan ligt hem niet zo, hij staat toch liever op nul.

Daar waar het onderbewustzijn volkomen geleegd is.

 ≈

En Jezus zei: Als jullie de twee tot één maken… Of het je nu wel of niet ligt, of waar je nu liever wel of niet staat:  Je wordt geleid van twee naar één naar nul. Dat is de volgorde.

Terwijl de duisternis zich ontfermt over het daglicht, besluit de niet langer grot.eske kabouter de dag met het openslaan van het blauwe boek.

Waar duisternis was, zie ik het licht

Vader, onze ogen gaan ten langen leste open. Uw heilige wereld wacht ons, nu ons zicht eindelijk is hersteld en we kunnen zien. We dachten dat we pijn leden. Maar we waren de Zoon die U geschapen hebt vergeten. Nu zien we dat de duisternis onze eigen inbeelding is, en dat er licht is dat we kunnen aanschouwen. De visie van Christus verandert duisternis in licht, want angst moet wel verdwijnen wanneer liefde is gekomen. Laat me vandaag Uw heilige wereld vergeven, opdat ik haar heiligheid kan zien en begrijpen dat ze slechts de mijne weerspiegelt.

Onze Liefde wacht ons nu we naar Hem toegaan, en vergezelt ons om ons de weg te wijzen. Hij schiet in niets tekort. Hij het Einddoel dat we zoeken, en Hij het Middel waardoor we tot Hem gaan.(les 302)

Als Paulus na het lezen van deze blauwe woorden het boek dichtslaat, klinkt in de nachtelijke verte een bekende Ierse blessing. Op de tonen van het aloude pelgrimslied May the road rise up to meet you… wordt de voorbije dag gezegend en spoeden de pelgrims zich vol verlangen voort naar de nabije dag.

2015-08-09 15.20.28May the road rise up to meet you.

May the wind be always at your back.

May the rain falls soft upon you

and the sun shine warm upon your face.

And true be the hearts that love you

Peace ever with you and until we meet again –

May the path light up before you

and the clouds forsake the skies above.

May the warmth of sun surround you

and the stars shine bright to guide you home.

And true be the hearts that love you

peace ever with you and until we meet again –

May God hold you in the palm of His hand

May He hold you evermore.

≈

wordt vervolgd…tot NU…  

Posted in 175 - Een Ierse Blessing | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – Stof uit de ogen wrijven

Posted on maart 9, 2020 by TV en JJ

Ondertussen heeft de kabouter, sinds hij zich in de grot in de stilte ging begeven, al een heel pelgrimssprookje bij elkaar gesprokkeld. Daarin heeft de heel zoete droom die hij ooit als een soort Goed Heilig Man kreeg een niet onbelangrijke rol gespeeld. (58-De kiosk) Zo terugkijkend was het een soort keerpunt in de kijk van JJ op de buitenwereld. Hoewel een keerpunt wel een krasse uitdrukking is, maar het blikveld is wel een paar graden verschoven. Nog steeds is het meestal niet mogelijk om louter Liefde te voelen bij de aanblik van de medemens en de wereld om hem heen. Als dat zo was zou hij bewoner zijn van het Vredespaleis en dat is dus niet zo. Hij is een pelgrim en nog onderweg.

Na de lange wandeling door de grot laat hij door de niet langer onzichtbare spleet zijn ogen en gedachten de vrije loop. Soms zijn die twee functies verbonden en soms ook helemaal niet. Een moment waarop dat wel zo is, ziet hij de sterrenhemel waarin ook bekende sterrenbeelden helder afsteken tegen de donkerte van het achterliggende universum. En de gedachte komt op dat deze sterren, in feite zonnen, gigantisch ver buiten ons zonnestelsel liggen. Bovendien zijn ze ooit ontstaan en zullen ze ooit verdwijnen, en wie weet hoe lang al hebben mensen diezelfde sterren gezien.

Ook de voorouders van Jan, zijn eigen ouders en overleden broers en zussen, allen reeds tot stof vergaan, hebben diezelfde sterrenconstellaties gezien. Hoe verschillend is de ‘levensduur’ van planeten en organismen, waaronder de mens als lichaam. Maar het bewustzijn wat in de mens schuilt, zou eeuwig zijn, maar is dat zo? Hoe kunnen we dat weten? We hebben als mens al zoveel onzin als overtuiging gehad, en het verdween. JJ weet het niet, hij weet niets. Het ‘ik ben’ is de enige zekerheid die hij bij zichzelf meent te bespeuren. Ho, wacht eens even, er is er nog eentje, en voorwaar niet onbelangrijk…

Waar hij ook is of waar hij ook gaat,

hetzij bij dag of bij nacht.

Zij… houdt… de… wacht.

De Elfel zij geprezen.

In gedachten aan het vrolijke vissende elfje dat met een enkel ganzenveertje een meeslepende waterstroom  creëert, en wel dusdanig dat zelfs de grote oceaan er zijn voordeel mee wil doen om zijn nivo te verhogen, verhoogt Paulus zijn tred. Moet je je voorstellen, een veertje verandert een oceaan, wat een wonder. Dat wil hij meemaken, daar wil hij bij zijn. Paulus hoopt zich dan op te stellen als een volkomen leeg en ontvankelijk strand, terwijl vanuit de oceaan een tsunami van wijsheid op hem afkomt. En dat, wanneer het water tot rust gekomen is en langzaam terugstroomt vanwaar het kwam, er prachtige vormen van inzicht op het strand achterblijven.

Dat wordt dan weer een pelgrimsdag van welkom en welzijn voor de grot.eske kabouter. Heerlijk om weer te praten over de Werkelijke dingen. Daarbij stuiteren de jantjes en tetjes wel eens even heen en weer, maar zo gaat dat nu eenmaal. Als de energie er langzaamaan uit verdwijnt, komen ze tot stilstand. De enige ‘choice’ is toch steeds weer de keuze voor vrede, is Liefde.

De observer oftewel Jerfaas staat als een huis in de ervaring van JJ en dat de jantjes gezien worden is doorslaggevend voor de weg naar Huis. Ze dienen eerst gezien en dan ‘gepasseerd’ worden.

Het is de ontpersoonlijking, het ‘entwerden’. De Leegte binnengaan, waar Gods woorden geschreven worden, zo zegt Jezus in de Cursus. Gedachten en overtuigingen, met name over mij, het zogenaamde ik, zijn de illusie. Het hoort bij het ‘naar binnen’ kijken, samen met de H.G. Wanneer de pelgrims zich laten leiden door de Hoogste Geestelijke ondersteuning die ooit mogelijk was en is, dan zal zich dat wat nu nog onvoorstelbaar lijkt een ervaring gaan worden. Daartoe zullen de PGB’s, de persoonsgebondenblokkades, opgeruimd moeten worden met behulp van de therapie zoals de Cursus die verschaft. Voor het ego is dat een harde lijn, maar er is maar één lijn die naar de Waarheid zal leiden. Dus laten de pelgrims kijken in hoeverre ze voetje voor voetje in de sporen van hun Leidsman kunnen gaan. Er zal nog veel gestruikeld en gevallen worden, maar ook weer opgekrabbeld. En voor een onbeperkte visie wrijft Paulus zich het stof uit de ogen.

Na de voorstellingen in de donkere grot van de afgelopen tijd mag het licht nu weer aan. Het is als in de ‘Grotta Azzurra’ aan de Italiaanse kust vlakbij het eiland Capri, waar hij ooit was. In een bootje door een smalle donker lijkende opening binnengekomen, blijkt er een hemelsblauw licht uit het water te komen. Dat is in wezen ook zo, het zonlicht van buiten komt via het water naar binnen. Onvoorstelbaar mooi. Het verlangen naar Hemelsblauw doet hem daaraan denken.

Hij sluit zijn wandeling door de grot af met een vers uit het Ho’oponopono lied van Kirtana.

Knowing peace begins with me,

I stand before your mirror.

And bowing to my Self in you,

I invite Love,

I invite Love here

Want dat is de verbondenheid en de Leiding die de pelgrims ontvangen. Al zijn Gods wegen verbazingwekkend, zij laten zich daardoor gidsen.

≈

wordt vervolgd…tot NU…

Posted in 174 - Stof uit de ogen wrijven | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – Pelgrimskerstlied

Posted on februari 25, 2020 by TV en JJ

Is het een beeldenstroom of een beeldenstorm? Voorstellingsbeelden volgen elkaar op en lopen door elkaar heen. Opnieuw verschijnt voor de grotkabouter het sprookje van twee spirituele zoekers die een Heilige relatie opbouwen, en dat weer binnen het sprookje van een leven als man c.q. vrouw op aarde, enzovoort…enzovoort….

Ieders leven is een rondwandeling over de aarde. Je kunt heel wat kanten op. Maar alleen het vertrekpunt is duidelijk en concreet en niets of niemand leidt je stap voor stap door het leven. Het lijkt of je zelf je weg moet zoeken. Maar het is hoe je het bekijkt. Als je op een bepaalde manier, die van Jerfaas, kijkt dan gaat het eigenlijk vanzelf. Er lijkt wel van alles te gebeuren, maar dat gebeurt eigenlijk zonder jouw inspanning of keuze daarvoor. Als er inspanning van jouw kant lijkt te zijn, dan is het die inspanning die gewoon gebeurt. De enige ´verrichting´ die er lijkt te zijn is de acceptatie oftewel de ´vergeving´ en op basis daarvan gebeuren weer andere onvoorspelbare dingen.

De CIW legt het vaak uit; boven tijd en ruimte is onze denkgeest, zeg maar ziel, die ons als zogenaamd mensje een soort film laat zien waar we van kunnen leren of niet. En alles wat we zien van wat ons lichaam doet of wat de lichamen van anderen doen en zeggen, dus alles wat er lijkt te gebeuren, is die film die onze eigen denkgeest laat zien. Dat gaat door totdat we geen verschillen meer zien, tot we geen enkele kritiek meer hebben op wie of wat dan ook. Als we alleen nog maar Eenheid zien dan is de film niet meer nodig. De wandeling is volbracht, we mogen naar Huis.

Daarna komen gedachten in de vorm van het zich afvragen in hoeverre er een schrede op het pelgrimspad is gezet. Is er een aanwijzing dat zij beiden iets geleerd hebben, of beter gezegd, iets afgeleerd hebben. Zijn de persoonlijkheden afgenomen in betekenis? En is er ook niets wat de pelgrims kan tegenhouden te doen wat pelgrims nu eenmaal doen? Op weg gaan, alles achterlaten, en toch als de verloren zoon Thuiskomen.

Pelgrims bewegen zich voort in een onvoorspelbaar tempo, dat geldt zowel voor hun lichaam als geest. Ze dromen van aankomst en soms van hun vertrek, dat in het verleden lijkt te liggen. Soms vallen ze stil of duiken onderweg een grot of een holletje in, al dan niet gedwongen door obstakels op hun pad of omdat het pad even onbegaanbaar is. Dat lijkt dan zo, want het pad is dan de grot of het holletje. Daarnaast is het ook nog zo dat de pelgrims in vergelijking met vroeger tijden nog al wat binding met de seculiere wereld meetorsen. Wanneer ze in vroeger tijden grote afstanden aflegden in eenzaamheid, vaak onder barre omstandigheden en behalve de natuur slechts hun gedachten als metgezel hadden, dan is het in de huidige tijd wel anders. Ze hebben hun iPhone bij zich, kunnen allerhande informatie oproepen over de te nemen route, de weersverwachting, en kunnen zich met dierbaren die achterbleven onderhouden en verder op talloze manieren ‘afleiding’ zoeken. Het valt niet mee om in deze tijd een pelgrim te zijn.

De pelgrim in de grot voelt ineens dat hij haast heeft, want de tijd die niet bestaat begint te dringen. Zou de eeuwigheid aanstaande zijn? En wil de quasi-tijd zich nog even laten gelden als een van de laatste illusies voor Paulus Jan? Als mens heeft hij na de warme gesprekken van pelgrim tot pelgrim ook het gevoel alsof een koude mantel hem plots omhult. Maar misschien duurt de tijd nog even en haalt hij de Kerst nog en kan hij nog een liedje zingen met haar die hem zijn pad verlicht en hem ook nog vol wijsheid begeleid. In gedachten ziet hij hen samen in de kerstnacht zitten, bij het kampvuur, terwijl zij zingen:

De pelgrimmetjes lagen bij nachte.

Zij lagen bij nacht in het veld.

Zij hielden vast aan de gedachte

dat hun ego bijna was afgepeld.

Daar hoorden zij engelen zingen.

Hun liederen klonken zo waar.

De pelgrims naar Bethlehem gingen,

‘t was on..voor..stel..baar

≈

Door een onzichtbare spleet in de grot, dringt het lied door tot het elfenoor en ze glimlacht bij de voorstelling van de Onvoorstelbare Paulus Jan. Wonderlijk dat juist deze pelgrimsvariant op ‘de herdertjes lagen bij nachte’ hem nu invalt. Er is onlangs bekend gemaakt dat kerstliedjes als ‘Stille Nacht’ en ‘De herdertjes lagen bij nachte’ volgens de R.K. kerk niet langer thuishoren in de mis en daarom niet langer opgenomen zijn in de liedboekjes. Dit besluit is op voorspraak van de Nederlandse bisschoppen genomen, die kennelijk ook niet weten waar ze zich anders mee bezig moeten houden en zich zorgen maken over de kwaliteit van de teksten die meer in het teken van de verering van God moeten staan.

En dan verschijnt nu het door PJ met veel verve gecomponeerde lied over de pelgrims. Hoeveel meer heilig wil je het hebben. Op voorspraak van de Elfel, die weet waar ze zich mee bezighoudt, zal dit lied met stip op één van de top elf binnenkomen. En het zal niet alleen deze Kerst halen en overleven, maar als overlevering te boek staan voor 365 Kerstdagen in het jaar. Het zal thuishoren op de plek waar de pelgrims Thuis horen. Waar de Liefde als een warme mantel om hen heen geslagen is, in Al Eeuwigheid. Amen.

Kerst 003Met fairy lovely greetings van de Elfel die de Kerstweg van de pelgrim siert, brengt zij zichzelf in beeld, waarbij geschreven staat:

En als alle mensen slapen

Dan hou ik bij jou de wacht.

≈

wordt vervolgd…tot NU…

Posted in 173 - Pelgrimskerstlied | Leave a comment

Het Pad van de Pelgrims – Het ‘Love Divine’ lied

Posted on februari 11, 2020 by TV en JJ

Na de ‘treden’ treden de pelgrims opnieuw op in een voorstelling voor de grotkabouter. Te zien is hoe de pelgrims, die besloten hebben om samen ‘de weg’ te gaan, gaandeweg van alles tegenkomen. Landschappen zijn het symbool van omstandigheden, omstandigheden zijn de innerlijke roerselen en daarbij behoren ook de ontberingen. Ook dat woord is wederom een symbool van een gemis!

Zij kunnen bijna niet anders dan communiceren in symbolen totdat zij tot hun bestemming gekomen zijn. Op die bestemming zijn de landschappen… de innerlijke roerselen… verstild! In die Stilte is louter ZIJN. Dan is er EENHEID, woorden en symbolen zijn niet meer van node. Die eenheid van Geest, zoals de CIW dat noemt, is het Koninkrijk, het laatste symbool.

En al deze dingen zijn van deze wereld van dualiteit, al die verschillen, al die meningen die in wezen oordelen zijn en waar deze wereld haar bestaan aan dankt. De af-pelgrims zijn op weg om via dit soort ontberingen, die noodzakelijk zijn, hun bestemming te bereiken. Pas wanneer zij zich volledig herkennen in ‘ik ben’ zijn er geen verschillen meer. En kan niemand meer een gemis voelen, ook al lijken die heel echt, maar de CIW benoemt ze toch als projecties. Iets om te vergeven.

I’m sorry

Please forgive me

Thank you

I love you

(Ho’oponopono Prayer)

En de ene ‘ik ben’ herkent de ander; alle meningen, verschillen en projecties vallen weg. ALLES wat er LIJKT te gebeuren is een deel van het pad van af-pelgrims. Ze pellen hun persoontje af en gaan verder en verder, het pad af. Tot er één pelgrim aankomt, en die zegt:  IK BEN.

≈

Zo schrijden de Oceandreamers, met Hem die onze broederhand grijpt, vol wonderbereidheid  verlangend voort naar de WonderbovenWonder kust waar God hen wacht, zoals gezongen wordt in het aloude gezang 116 oftewel lied 459, waarboven geschreven staat Love Divine.

 Door de nacht van strijd en zorgen

schrijdt de stoet der pelgrims voort,

vol verlangen naar de morgen

waar de hemel hen verhoort.

 ≈

Lied’ren zingend vol vertrouwen

tot in het voltooide licht

broeder broeder zal aanschouwen

staande voor Gods aangezicht.

≈ 

Door de nacht leidt ons ten leven

licht dat weerlicht overal,

dat ons blinkend zal omgeven,

als ons God ontvangen zal.

≈ 

In ons hart is dit de luister,

dit de liefde die ons leidt

op de kruistocht door het duister

naar de lichte eeuwigheid.

≈ 

Met een lied uit duizend monden

gaan wij zingend door de nacht,

door een Geest tesaam verbonden,

naar de kust waar God ons wacht.

≈ 

Een van hart en een van zinnen,

een in onze aardse strijd,

in ons hemels overwinnen,

een in tijd en eeuwigheid.

≈ 

Zo gaan wij hier met elkander

door de nacht op weg naar huis,

pelgrims die uit alle landen

samenkomen om het kruis.

≈

Gods wil geschiede, en tot die tijd…waar de ene pelgrim ook denkt te zijn, in de grot, of waar dan ook, weet dat de medepelgrim stilzwijgend met hem is, hand in hand, van hart tot hart, als één ziel. En of hij het geloven kan of niet, maar weet…Jezus gaat ons voor als een lichtend spoor. En met de woorden van het pelgrimslied: Peace ever with you, until we meet again wordt JJ een goede nacht toegewenst. Het elfje legt een deken van Liefde over Paulus heen en houdt de wacht.

≈

wordt vervolgd…tot NU…

Posted in 172 - Het 'Love Divine' lied | Leave a comment